خوب عزیزم منم گفتم که ، دقیقا متن من رو بخون گفتم که "تنها کمکی که باید به خانواده ها بشه اینه که براشون توضیح داد که این بیماری چیه و چه مشکلاتی ممکنه برای بیمار پیش بیاد و اینکه چه جوری بایدئ متوجه فعال شدن بیماری بشن " در آخر هم گفتم که همه خانواده ها اینو میدونن پس دیگه نمیشه بیشتر از این کمک کرد در ثانی اینم گفتم که خانواده ها بیشتر سختی میکشن تا خود بیمار " از نظر روحی خانواده ها خیلی داغون تر میشن حتی از خود بیمار" هر دو یه چیز رو گفتیم ولی بازم میگم دیگه بیشتر از این نمیشه کمک کرد آخه ما این بیماری رو خیلی گنده ش کردیم بابا خدا رو شکر سرطان نداریم یه دلیل که باعث میشه از بیماری ترسید همینه که زیاد داریم گنده ش میکنیم

مریم جون ، مگه مامانا فقط باید بدونند چه غذایی باید درست کنند یعنی‌ سطح مامانا تا این حد پائینه ! که فقط یک آشپز خوب باشند و هیچ رسالت دیگه ایی مثل حمایت از ما ، شهامت مواجه با بیماری فرزند و یا خیلی چیزای دیگه ندارند. کاش یک کم منصف باشیم از قدیم گفتند بیرون آتیش بودن از توی آتیش بودن سخت تر ه . من فکر میکنم برخورد خود ما که بیمار هستیم با خانواده و توضیح اینکه چی داریم میکشیم میتونه به اونا کمک کنه که نوع برخوردشون رو با ما تعیین کنند و اینکه سعی کنیم همگی روحیه سازندگی داشته باشیم نه تخریب همدیگه .اگه خونواده ها بیشتر توی نشست ها شرکت کنند و فعال تر برخوردکنند به نفع خودشون و به نفع ماست . برای همگی مون آرزوی بردباری و آرامش و سلامت دارم .